Śmierć bramą życia. O śmierci z nadzieją

Baczna obserwacja świata uświadamia nam, że prawo umierania i śmierci jest prawem powszechnym. W każdej chwili gdzieś na świecie umiera człowiek. W trakcie pisania tego zdania ktoś oddał ostatnie tchnienie. W każdej sekundzie życie milionów organizmów biologicznych dobiega kresu. Nieustanie coś się kończy. Świat stanowi wielki ocean odchodzenia, umierania, śmierci. Od momentu Wielkiego Wybuchu powstają i giną planety, gwiazdy i całe układy. Prawo przemijania wpisane jest we wszelki byt. Jednak tylko człowiek wie, że umiera. Tylko on, jako istota rozumna, może zastanawiać się nad własnym kresem i przyjąć wobec niego odpowiednią postawę: negacji lub afirmacji.

Cykl: Chrześcijaństwo do kwadratu

Być chrześcijaninem to coś więcej niż tylko wyznawać określony zbiór prawd wiary. „Wierzysz, że jest jeden Bóg? – pyta św. Jakub – Słusznie czynisz. Lecz także i złe duchy wierzą i drżą” (Jk 2, 19). Nie wystarczy wierzyć w Boga; trzeba Mu za-wierzyć, do końca, bezgranicznie. Także wtedy, gdy zdaje się ukrywać, zasłaniać swoją twarz. Być uczniem Chrystusa to podążać za Barankiem, dokądkolwiek idzie. To oddać życie i oddać wszystko, ryzykując same straty z ludzkiego punktu widzenia. To osobiście i bezgranicznie zaangażować się w przygodę, jaką proponuje Jezus, choćby inni mówili, że to zwykłe szaleństwo. Jak pustelnicy z Egiptu i Kapadocji, jak Franciszek i Dominik, jak Karol de Foucauld i Edyta Stein. I wielu innych przyjaciół Boga przed nami, którzy nie odmówili Mu niczego. Dziś przychodzi kolej na mnie i na ciebie. To nasze pięć minut w historii. Jezus staje przed tobą i mówi „Pójdź za Mną”. Znaczy: „Zostaw wszystko – ludzkie zabezpieczenia i kalkulacje. Nie bój się wejść na wąską ścieżkę, która prowadzi na szczyt, tam gdzie mieszkam z Ojcem w miłości Ducha Świętego. Tam, gdzie jest twój prawdziwy dom”. Jemu nie chodzi tu o zwykłe chrześcijaństwo, lecz o „chrześcijaństwo do kwadratu”!